مرحوم شیخنـــــا حضرت آیت الله خوشوقت (رضوان الله تعالی علیـه) می فرمودند:

"مراعات دستـــور شرع، برای تربیت فرزند کافی است" همین!!!

باورش سختـه نه؟؟؟  مگه ما میتونیم آروم و ساکت سر جامون بشینیم؟؟؟ مگه این فکر که " آهاااااای تو مسئولی! تو باید تربیت بکنی بچه تو به بهترین نحو! باید از جون مایه بذاری! باید از آرامش و آسایش و استراحتت و یه سری لذت های معنویت بزنی برای تربیت فرزندت! اصلا تو مادر شدی برای همین! رسالتت را باید انجام بدی!" مگه این افکار راحتمون میذاره؟ یا نه! مگه ما این افکار را راحت میذاریم؟

اما مگه من از رحمة للعالمین بالاترم؟ دلسوزی و محبت و شفقت من نسبت به فرزندم بیشتر از شفقت و مهربانی حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) نسبت به امّتـشونه؟ ایشون که در اووووووج مهربونی و دلسوزی بود خدای عزیز فرمود:

إِنَّکَ لَا تَهْـــدِی مَنْ أَحْبَبْـتَ وَلَکِنَّ اللَّهَ یَهْـــدِی مَن یَشَـــاءُ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَـــدِینَ

ای پیامبر! کار تو نیست که ایمان را بر قلب مردمی که دوستشان داری بنشانی و آنان را به سر منزل هدایت برسانی، بلکه خداست که بر دل هر کسی که بخواهد ایمان را افاضه می کند و او داناتر است به کسانی که هدایت پذیرند.

(سوره مبارکه قصص-56)

 از اون جایی که من خیلی آدم خوب و وارسته ای هستم  ، وقتی داشتم دعای 45 زبور آل محمــــد (صلوات الله علیـــهم اجمعین) را نگاه می کردم، رسیدم به یه فراز زیبا همچون سایر فرازهای صحیفه ی سجادیه ی شریف. اون فراز چی بود؟ "واجبُـــــر مُصیبَتَنـــــا بِشهرنـا" تا اون لحظه از هرجا شنیده بودم میگفتن خدایـا جبران کن برای ما این مصیبت فراق ماه رمضانو.

اما من توی این " ج ب ر" دنبال یه چیز دیگه بودم. به فرهنگ لغت عرب متوسل شدم.

خییییلی خلاصه شو بگم اینکه:

 توی ماده ی ( ج ب ر ) نفوذ قدرت نهفته است، ظهور عظمت نهفته ست. قهراً! یعنی بدون اینکه کاری به اختیار طرف مقابل داشته باشه! وقتی نگاه کردم فرهنگ های مختلف لغت عرب را ، دیدم توی این ریشه  اصلاح حال  هست.  غنی کردن  هست.

یعنی خدایا حتی اگه من خودمم نمیخوام این حال منو اصلاح کن در برابر این مصیبت فراق ماه رمضانت، منو غنی کن...

 و اما اینکه مصیبت چیه؟ چرا این ریشه؟ اصلا چرا از واژه ی مصیبت استفاده شده؟ منم نمیدونم !!!

 این یه ترجمه ی خیلیییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی ساده و دم دستی! "مهتاب شبی" آرزوست برای شنیدن از حقیقتش!

......................................................................................

فنحنُ مُــوَدّعوه وداع من عزّ فراقه علینــا وغمّنــا و اوحشنا انصرافه عنــا و لزمنــا له الذّمام المحفوظ و الحُرمه المرعیّــه والحقّ المقضی

اینک او را بدرود می گوییم؛ همچون بدرود گفتن کسی که فراقش بر ما دشوار است و رفتنش ما را دچار اندوه و وحشت می کند و عهدی نگه داشتنی و حرمتی رعایت کردنی و حقی گزاردنی از وی را بر ما لازم می گرداند...

چه وداع سختی... ای کاش این سختی هیچ وقت از یادمون نره. میشه آیا؟؟؟

بعیــــــــــــــــــــــد میدونم