بعضی از مفسران شیعه از جمله ملا محسن فیض کاشانی در تفسیر صافی، سید هاشم بحرانی در تفسیر برهان، حویزی در تفسیر نور الثقلین، و مرحوم مجلسی در بحار الانوار، طبق حدیثی که در عیون اخبار الرّضا روایت شده است، نقل کرده اند که در این جا مراد از «ذبح عظیم» حضرت امام حسین ^{علیه السّلام} است که از ذریّه ی ابراهیم است و او قربانی عظیمی بود که جانشین ذبح اسماعیل قرار گرفت.

عبد الواحد بن محمد بن عبدوس نیشابوری که در نیشابور عطار بود، در سال 352 نقل کرد که گفت این حدیث را از محمد بن علی بن قتیبه نیشابوری شنیدم که او نیز از فضل بن شاذان شنیده بود که گفت شنیدم از حضرت رضا ^{صلوات الله علیه} که می فرمود:

چون خداوند به حضرت ابراهیم دستور داد که به جای ذبح اسماعیل قوچی که فرستاده بود ذبح کند، ابراهیم در دل آرزو کرد که کاش فرزندش اسماعیل را به دست خود قربان کرده بود و امر به ذبح قوچ به او نشده بود، تا دلش همچون دل پدری که فرزندش را ذبح کرده به درد آید و سزاوار والاترین درجات اهل ثواب که در مصائب صبر می کنند، بگردد.

خداوند ـ عزّوجلّ ـ به او وحی کرد که ای ابراهیم محبوب ترین خلق من نزد تو کیست؟
گفت: یا رب هیچ آفریده ای از آفریدگانت برای من محبوب تر از حبیبت محمّد(ص) نیست.
خداوند وحی کرد که یا ابراهیم آیا او عزیزتر است یا خودت؟
پاسخ داد:او عزیزتر است.
خداوند پرسید: فرزند او برای تو عزیزتر است یا فرزند خودت؟
پاسخ داد: فرزند او.
فرمود: قربانی شدن فرزند او به ظلم و ناحق به دست دشمنانش بیش تر دل تو را به درد می آورد یا کشته شدن فرزندت به دست خودت در راه طاعت من؟
پاسخ داد: قربانی شدن او به دست دشمنانش برایم دل آزارتر است.

خداوند فرمود: ای ابراهیم گروهی که گمان می کنند که از امّت محمّد ^{صلوات الله علیه و آله} هستند، فرزندش حسین را بعد از او از سر ظلم و عدوات می کشند؛ همچنان که گوسفندی را بکشند و با این کار، مستوجب غضب من می شوند.

 ابراهیم از این سخن بی تاب شد و دلش به درد آمد و اشک به دیدگان آورد.

خداوند بار دیگر به او وحی کرد که: ای ابراهیم، جزعِ تو را بر فرزندت ـ اگر او را کشته بودی ـ با جزعت برحسین و قتل او، فدیه و معاوضه می کنم، و برای تو رفیع ترین درجاتی که ثواب صبر بر مصائب است، قرار می دهم، و این همان است که فرمود:

 وفـَدَینــــــــاهُ بـِذِبـــح عـَظیـــــم

برگرفته از منابع زیر:
ملامحسن فیض کاشانی، تفسیر صافی. حویزی، نور الثقلین. بحرانی،البرهان فی علوم القرآن. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 12، ص 5ـ 124.