مرحوم شیخنـــــا حضرت آیت الله خوشوقت (رضوان الله تعالی علیـه) می فرمودند:

"مراعات دستـــور شرع، برای تربیت فرزند کافی است" همین!!!

باورش سختـه نه؟؟؟  مگه ما میتونیم آروم و ساکت سر جامون بشینیم؟؟؟ مگه این فکر که " آهاااااای تو مسئولی! تو باید تربیت بکنی بچه تو به بهترین نحو! باید از جون مایه بذاری! باید از آرامش و آسایش و استراحتت و یه سری لذت های معنویت بزنی برای تربیت فرزندت! اصلا تو مادر شدی برای همین! رسالتت را باید انجام بدی!" مگه این افکار راحتمون میذاره؟ یا نه! مگه ما این افکار را راحت میذاریم؟

اما مگه من از رحمة للعالمین بالاترم؟ دلسوزی و محبت و شفقت من نسبت به فرزندم بیشتر از شفقت و مهربانی حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) نسبت به امّتـشونه؟ ایشون که در اووووووج مهربونی و دلسوزی بود خدای عزیز فرمود:

إِنَّکَ لَا تَهْـــدِی مَنْ أَحْبَبْـتَ وَلَکِنَّ اللَّهَ یَهْـــدِی مَن یَشَـــاءُ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَـــدِینَ

ای پیامبر! کار تو نیست که ایمان را بر قلب مردمی که دوستشان داری بنشانی و آنان را به سر منزل هدایت برسانی، بلکه خداست که بر دل هر کسی که بخواهد ایمان را افاضه می کند و او داناتر است به کسانی که هدایت پذیرند.

(سوره مبارکه قصص-56)